Op de toerkalender van WCT Ouwe Seun stond voor het laatste weekend van mei een fietsweekend naar Duitsland gepland. Toercoördinator Eric van der Meulen had een prachtig huisje geboekt in Küstelberg, op een steenworp afstand van het meer bekende plaatsje Winterberg.

Woensdag 29 mei, vroeg in de middag, arriveerden de eerste Ouwe Seunen. Al snel pakten Laus Nieuwenburg, Albert Scheffer en René Zandstra hun fiets en maakten een eerste verkenningsrit. In hun gloednieuwe Kalas tenues met nieuwe sponsoren kwamen ze er achter dat het continue klimmen en dalen was in deze omgeving. Er werden herten gespot en een uitdagende spoorwegovergang overgestoken. Marten Andringa, helaas zonder racefiets i.v.m. een knieblessure, pakte de wandelschoenen en ging er ook op uit.

Iets eerder dan kwart voor negen ’s avonds kwamen Eric van der Meulen, Hans Braak en Martin Swart ook aan in Küstelberg en konden meteen aan tafel schuiven. Laus had pasta klaar gemaakt. Vooral Marten en Albert hadden wel trek in een warme maaltijd omdat ze een pepermuntbal waren verloren in de bus van René en lang hadden gezocht. Je weet natuurlijk dat een witte bal niet lang weg blijft in een zwarte bus en ja hoor, twee dagen later dook de bal alweer op.

Eric had enkele routes uitgezet en ’s avonds werd besproken welke route wanneer zou worden gereden.

Meestal gingen we rond kwart voor twaalf richting bedje, al moet daarbij worden vermeld dat René niet naar z’n slaapkamer ging maar meer naar z’n eigen huis. En van buitenaf gezien waande hij zich in een garage (de garage was omgebouwd tot aparte studio).

Elke morgen rond kwart voor negen vertrok een groep Ouwe Seunen voor een mooie fietsrit. Albert en Hans hadden één rustdag ingepland. Zo konden Hans en Marten mooi met de bus naar Brilon, een stadje in de buurt. En wat een geluk hadden ze met de bus tijden!

Omdat er toevallig een soort van dorpsfeest was in Küstelberg was de plaatselijke horeca volgeboekt zodat we voor een restaurant bezoekje noodgedwongen moesten uitwijken naar Winterberg. In het centrum hadden we een haarspeldbocht gecreëerd en zodoende moesten aangeschoten downhillers het verkeer regelen. Onder het motto: “mens erger je niet” hebben we hier smakelijk om gelachen.

Gaandeweg de week werd het steeds mooier weer met zaterdag als hoogtepunt. Martin had er deze dag wel heel veel zin in en werkte een dauwtrap training, morgen training en een middagtraining af, na 205 kilometer en meer dan 2800 hoogtemeters was hij klaar.

Het “Tour de jour spel” kwam ook twee avonden op tafel en er werd enthousiast gespeeld en we kwamen er hierdoor achter dat Albert niet baas is over zijn eigen lichaam maar gelukkig nog wel over zijn eigen haar (wat er nog van over is dan). Ook over het kudos beleid van Albert werd dit weekend ruimschoots gediscussieerd.

Waar geen discussie over was, was het simpele gegeven dat we allen heimwee zouden krijgen. Ja, zodra we weer thuis zouden zijn, zouden we zeker heimwee hebben naar dit mooie fietsgebied 😉

Het huisje hebben we uiteraard bezemschoon achtergelaten en gelukkig krijgt dit weekend nog wel een staartje dankzij een (vergeten) toilettas.

Groet,

Hans, Eric, Laus, Albert, Martin, René en Marten

Tekst: Marten Andringa